اساس این طرح پیشنهادی، بر تفاوت سنگفرشهای مسیر مشخص شده برای نابینایان نسبت به دیگر قسمتهای عبوری است.
برای یک استگاه مترو، اول لازم است که شخص نابینا در پیادهرو بتواند محل ایستگاه را تشخیص دهد.
با کمک سنگفرشهایي که نسبت به سایر قسمتهای پیادهرو برجستگی متفاوتی دارند، میتوان مسیری با عرض مشخص چنان فراهم آورد که شخص با دنبال کردن این مسیر به ابتدای پلههای ورودی ایستگاه راهنمایی شود. البته لازم است این سنگفرشها به گونهای در پیادهرو قرار گیرند که سرتاسر عرض پیاده رو را پوشش دهد.
پس از ورود به ایستگاه، لازم است شخص از مسیر مشخصی که میتواند در کنار پلکان باشد و به وسیله سنگفرش متفاوت و میلههای حفاظ از دیگر قسمتها مجزا شده است، به سمت محل توقف قطار راهنمایی شود.
مسلماً این مسیر و میلههای حفاظ کناری آن تا محل توقف قطار پیوسته نبوده و در برخی قسمتها لازم است مسیرهای فرعی به سمت فروشگاه، سرویسهای بهداشتی یا ... در نظر گرفته شود. جهت اطلاع از این مسیرها علاوه بر سنگفرشهای متفاوت کف زمین، میتوان از علائم برجسته خط بریل روی میله حفاظ که به عنوان دستگیره نیز استفاده میشود، بهره جست.
همچنین در محلهای خاص درون ایستگاه، میتوان از علائم صوتی خاص به زبان فارسی و انگلیسی استفاده کرد. این مسیر ممکن است به محل توقف قطار منتهی شود، در این محل، صندلیهایی برای انتظار نابینایان قرار دارد.
در اینجا لازم به ذکر است که میبایست ترتیبی استاندارد اتخاذ شود تا نابینایان در هر شهر بتوانند از ایستگاههای مترو شهرهای دیگر استفاده کنند. همچنین با یک اطلاعرسانی منظم و قابل دسترس، به راحتی بتوانند با علائم مخصوص آشنا شده و در ایستگاهها تردد داشته باشند.
با استناد به نقشههای ایستگاههای مترو، موارد کلی طرح قابل ترسیم است.